(اونوره فراگونار) (5 آوریل ۱۷۳۲ – ۲۲ اوت ۱۸۰۶) (سن: 74) (ملیت: فرانسوي) (سبك: روكوكو)

ژان اونوره فراگونار (Jean Honoré Fragonard) (زاده 5 آوریل ۱۷۳۲ – درگذشت ۲۲ اوت ۱۸۰۶) نقاش و چاپگر فرانسوی بود که شیوه رکوکوی با امکانات قابل توجه، پرشور و لذت‌گرایی متمایز بود. یکی از پرکارترین هنرمندان فعال در دهه های آخر رژیم باستانی، فراگونار بیش از 550 نقاشی (بدون احتساب طراحی ها و حکاکی ها) تولید کرد که تنها پنج تای آن ها دارای تاریخ هستند. از جمله محبوب ترین آثار او می توان به نقاشی های ژانری اشاره کرد که فضایی از صمیمیت و اروتیسم پنهان را منتقل می کند.
ژان اونوره فراگونار در گراس، آلپ ماریتیمز، پسر فرانسوا فراگونار، گلور، و فرانسوا پتی به دنیا آمد. فراگونار زمانی که شرایط پدرش به دلیل گمانه‌زنی‌های ناموفق متشنج شد، نزد یکی از سردفترهای پاریس فرستاده شد، اما چنان استعداد و تمایلی به هنر نشان داد که در هجده سالگی نزد فرانسوا بوچر برده شد. بوچر هدایای کمیاب جوان را تشخیص داد، اما چون تمایلی به هدر دادن وقت خود با یکی از افراد کم تجربه نداشت، او را به آتلیه شاردن فرستاد. فراگونارد به مدت شش ماه زیر نظر نورپرداز بزرگ تحصیل کرد، سپس با تجهیزات کامل تر به بوچر بازگشت، که به زودی سبک آن را کاملاً به دست آورد که استاد اجرای ماکت های نقاشی هایش را به او سپرد.
اگرچه فراگونارد هنوز شاگرد آکادمی نبود، در سال 1752 با نقاشی یروبعام قربانی گوساله طلایی جایزه روم را دریافت کرد، اما قبل از رفتن به رم، او به مدت سه سال زیر نظر چارلز آندره ون لو به تحصیل ادامه داد. در سال قبل از خروج، او مسیح را در حال شستن پاهای رسولان در کلیسای جامع گراس نقاشی کرد. در 17 سپتامبر 1756، او در آکادمی فرانسه در رم اقامت گزید، سپس چارلز-ژوزف ناتوآر ریاست آن را بر عهده داشت.
فراگونارد زمانی که در رم بود با نقاش دیگری به نام هوبرت رابرت دوست شد. در سال 1760، آنها با هم به ایتالیا سفر کردند و طرح های متعددی از مناظر محلی را اجرا کردند. در این باغ‌های رمانتیک، با فواره‌ها، غارها، معابد و تراس‌هایشان بود که فراگونارد رویاهایی را در سر می‌پروراند که بعداً قرار بود در هنر خود به نمایش بگذارد. او همچنین یاد گرفت که استادان مکاتب هلندی و فلاندری (روبنس، هالز، رامبراند، روئیسدیل) را تحسین کند و از ضربات قلم موی شل و شدید آنها تقلید کند. به این تأثیر، تأثیر عمیقی بود که از شکوه و عظمت جووانی باتیستا تیپولو در ذهن او ایجاد شد، که قبل از بازگشت به پاریس در سال 1761، فرصتی برای مطالعه آثارش در ونیز پیدا کرد.
در سال 1765 Coresus et Callirhoe او پذیرش خود را در آکادمی تضمین کرد. دیدرو آن را موضوع مداحی باشکوه (البته نه کاملاً جدی) کرد و پادشاه آن را خریداری کرد و او آن را در کارخانه گوبلین تکثیر کرد. فراگونار تا آن زمان بین موضوعات مذهبی، کلاسیک و موضوعات دیگر مردد بود. اما اکنون تقاضای حامیان هنری ثروتمند دربار لذت‌پرور و پرخاشگر لویی پانزدهم او را قطعاً به سمت آن صحنه‌هایی از عشق و هوس‌بازی سوق داد که نام او همیشه با آنها تداعی می‌شود و تنها با زیبایی لطیف رنگ او قابل قبول است. و ظرافت برس کاری آسان او. این آثار عبارتند از: بلوف مرد کور (Le colin maillard)، Serment d’amour (نذر عشق)، Le Verrou (پیچ)، La Culbute (The Tumble)، La Chemise enlevée (پیراهن برداشته شده)، و L’escarpolette ( تاب، مجموعه والاس)، و تزئینات او برای آپارتمان های خانم دو بری و رقصنده مادلین گیمار. پرتره دنیس دیدرو (1769) اخیراً نسبت آن به فراگونارد زیر سوال رفته است.
مرگ: او در سن 74 سالگي درگذشت.

منبع: ويكي پديا
برگردان و ويرايش متن: سروش بي دل