(ساریان) (28 فوریه 1880 – 5 مه 1972) (سن: 92) (ملیت: ارمنستاني) (سبك: ــ)

ماردیروس ساریان (Martiros Saryan ) (زاده 28 فوریه 1880 – درگذشت 5 مه 1972) نقاش ارمنی شوروی، بنیانگذار مکتب ملی نقاشی مدرن ارمنی بود.

او در یک خانواده ارمنی در نخجوان آن دون (اکنون بخشی از روستوف آن دون، روسیه) به دنیا آمد. در سال 1895 در سن 15 سالگی مدرسه نخجوان را به پایان رساند و از سال 1897 تا 1904 در مدرسه هنر مسکو از جمله در کارگاه های والنتین سروو و کنستانتین کورووین تحصیل کرد. او به شدت تحت تأثیر آثار پل گوگن و هانری ماتیس قرار گرفت. او آثار خود را در نمایش های مختلف به نمایش گذاشت. او آثاری را در نمایشگاه رز آبی در مسکو به نمایش گذاشته بود.
او ابتدا از ارمنستان، سپس بخشی از امپراتوری روسیه، در سال 1901 بازدید کرد و از لری، شیراک، اچمیادزین، حقپات، ساناهین، ایروان و سوان بازدید کرد. او اولین مناظر خود را که ارمنستان را به تصویر می‌کشد ساخت: ماکراوانک، 1902; آراگاتس، 1902; بوفالو. سوان، 1903; شب در باغ، 1903; در دهکده ارمنی 1903 و غیره که در مطبوعات مسکو بسیار مورد تمجید قرار گرفت.

از سال 1910 تا 1913 سفرهای زیادی در ترکیه، مصر و ایران داشت. در سال 1915 برای کمک به پناهندگانی که از نسل کشی ارامنه در امپراتوری عثمانی گریخته بودند به اچمیادزین رفت. در سال 1916 به تفلیس (تفلیس کنونی) سفر کرد و در آنجا با لوسیک آگایان ازدواج کرد. در آنجا بود که او به سازماندهی انجمن هنرمندان ارمنی کمک کرد.
پس از به دست گرفتن قدرت توسط بلشویک ها در سال 1917، او به همراه خانواده خود به روسیه رفت. در سال 1921 به ارمنستان نقل مکان کردند. در حالی که بیشتر کارهای او منعکس کننده مناظر ارمنستان بود، او همچنین نشان رسمی اتحاد جماهیر شوروی ارمنستان را طراحی کرد و پرده اولین تئاتر دولتی ارمنستان را طراحی کرد. او همچنین پیشنهاد پرچم این ارمنستان مستقل را براساس رنگ ها و طرح های پارچه ها و فرش های سنتی ارمنستان ارائه کرد که البته طرح او رد شد.

از سال 1926 تا 1928 او در پاریس زندگی و کار کرد، اما بیشتر آثار این دوره در آتش سوزی در قایق که در آن به اتحاد جماهیر شوروی بازگشت از بین رفت. ساریان از سال 1928 تا زمان مرگش در ارمنستان شوروی زندگی می کرد.

در سال های سخت دهه 1930، او عمدتاً دوباره خود را وقف نقاشی منظره و همچنین پرتره کرد. او همچنین به عنوان معاون شورای عالی اتحاد جماهیر شوروی انتخاب شد و سه بار نشان لنین و جوایز و مدال های دیگر را دریافت کرد. او عضو آکادمی هنر اتحاد جماهیر شوروی (1974) و آکادمی علوم ارمنستان (1956) بود.

ساریان در 5 مه 1972 در ایروان، در 47 سالگي درگذشت. خانه سابق او در ایروان اکنون موزه ای است که با صدها مورد به نمایش گذاشته شده است. او در ایروان در پانتئون در کنار کومیتاس وارداپت به خاک سپرده شد.

پسرش غازروس (لازاروس) ساریان آهنگساز و مربی بود. نوه بزرگ او مریم پطروسیان نیز نقاش و همچنین کاریکاتوریست و رمان نویس برنده جوایز است.

مرگ: او در سن 92 سالگي درگذشت.

منبع: ويكي پديا
برگردان و ويرايش متن: سروش بي دل