(سینگلتون کاپلی) (3 جولاي ۱۷۳۸ – 9 سپتامبر ۱۸۱۵) (سن: 77) (ملیت: ايرلندي/آمريكايي) (سبك: نئو كلاسيسم)

جان سینگلتون کاپلی (John Singleton Copley) (زاده 3 جولاي ۱۷۳۸ – درگذشت 9 سپتامبر ۱۸۱۵) نقاش نامدار ایرلندی‌تبار اهل آمریکا و صاحب‌سبک در چهره‌نگاری است.
او احتمالاً در بوستون، ماساچوست، از خانواده ریچارد و مری سینگلتون کوپلی، هر دو انگلیسی-ایرلندی به دنیا آمد. او به خاطر نقاشی‌های پرتره‌اش از چهره‌های ثروتمند و با نفوذ در نیوانگلند مستعمره‌ای، که موضوعات خاص طبقه متوسط را به تصویر می‌کشد، مشهور است. پرتره های او در گرایش خود به به تصویر کشیدن مصنوعات مربوط به زندگی این افراد نوآورانه بود.
مادر کاپلی یک مغازه تنباکو فروشی در لانگ ورف داشت. والدینی که به گفته نوه این هنرمند مارتا بابکوک آموری، در سال 1736 به بوستون آمده بودند، “مانند تقریباً همه ساکنان مستعمرات آمریکای شمالی در آن زمان، به تجارت مشغول بودند”. پدرش اهل لیمریک بود. مادرش، از سینگلتون‌های کانتی کلر، خانواده‌ای با اصالت لنکاوی. نامه های جان سینگلتون، پدر خانم کاپلی، در مجموعه کاپلی-پلهام موجود است. ریچارد کوپلی، که به عنوان یک تنباکو فروش توصیف می شود، توسط چندین زندگی نامه نویس گفته می شود که به دلیل بیماری بدحال به بوستون آمده و در زمان تولد جان به هند غربی رفته و در آنجا درگذشت. ویلیام اچ. ویتمور مرگ خود را در سال 1748، سال ازدواج مجدد خانم کوپلی اعلام می کند. جیمز برنارد کالن می‌گوید: «ریچارد کاپلی در بدو ورود به آمریکا در وضعیت سلامتی نامناسبی قرار داشت و به هند غربی رفت تا قدرت ضعیف خود را بهبود بخشد. او در سال 1737 در آنجا درگذشت». هیچ مدرک معاصری برای هر دو سال یافت نشده است.
به جز یک سنت خانوادگی که از زودرس بودن او در طراحی صحبت می کند، هیچ چیز از تحصیلات کوپلی یا سایر فعالیت های دوران کودکی او در دست نیست. نامه های او، که اولین آنها به تاریخ 30 سپتامبر 1762 می رسد، مردی نسبتاً تحصیلکرده را نشان می دهد. به‌طور منطقی حدس زده می‌شود که ناپدری آینده‌اش، که علاوه بر نقاشی پرتره و برش حکاکی، در بوستون از طریق آموزش رقص و در آغاز 12 سپتامبر 1743 با اجرای یک «نوشتن عصرانه» امرار معاش می‌کرد، ممکن است موضوعات مختلفی به او آموزش داده شده باشد. و مدرسه حساب»، به طور مقتضی آگهی شد. مسلم است که کوپلی بیوه در 22 مه 1748 با پیتر پلهام ازدواج کرد و تقریباً در آن زمان تجارت تنباکوی خود را به خانه او در خیابان لیندال (بخش ساکت‌تر و محترم‌تر شهر) منتقل کرد که در آن عصر مدرسه نیز جلسات خود را ادامه داد. در چنین خانواده ای، کوپلی جوان ممکن است استفاده از قلم مو و ابزار حکاکی را یاد گرفته باشد. ویتمور به طور قابل قبولی می‌گوید: «کاپلی در سن پانزده سالگی می‌توانست در مزوتنت حکاکی کند؛ ناپدری‌اش پلهام، که سه سال با او زندگی کرد، حکاکی عالی و همچنین با قلم مو مهارت داشت.» خانواده در کنار خانه‌ای زندگی می‌کردند که توماس جانستون ژاپنی و خانواده‌اش در آن زندگی می‌کردند و کپلی با پسر توماس ویلیام دوست شد و بعداً خودش نقاش شد.
فرصت‌های هنری خانه و شهری که کپلی در آن به مردانگی رسیده است باید مورد تأکید قرار گیرد، زیرا خود او و همچنین برخی از زندگی‌نامه‌نویسانش که او را بیش از حد تحت اللفظی می‌دانند، تاریکی محیط اولیه‌اش را ایجاد کرده‌اند. پسرش، لرد لینهرست، نوشت که “او (کاپلی) کاملا خودآموخته بود و تا زمانی که نزدیک به سی سال داشت، هرگز به استثنای عکس خودش، تصویر مناسبی ندید.” خود کپلی در نامه‌ای به بنجامین وست در 12 نوامبر 1766 شکایت کرد: «در این کشور، همانطور که شما به درستی مشاهده می‌کنید، هیچ نمونه‌ای از هنر وجود ندارد، به جز آنچه که باید در چند چاپ بی‌تفاوت از آن‌ها مشاهده شود. نمی توان چیز زیادی یاد گرفت.” انواع این پایان نامه تقریباً در همه جا در نامه های قبلی او یافت می شود. آنها نشان می دهند که، در حالی که کوپلی سخت کوش و مجری توانا بود، از نظر جسمی غیرماجراجویی و از نظر خلقی به فکر و ترحم به خود تمایل داشت. او می توانست حداقل چند تابلوی نقاشی خوب و چندین چاپ خوب را در بوستون دوران جوانی خود ببیند. عالی بودن پرتره های خودش تصادفی یا معجزه آسا نبود. یک پایه دانشگاهی داشت. کتابی از مطالعات کوپلی درباره این فیگور که اکنون در موزه بریتانیا نگهداری می‌شود، ثابت می‌کند که قبل از بیست سالگی، چه با کمک معلم یا بدون کمک معلم، او با دقت و دقت زیادی نقشه‌های تشریحی می‌کشید. به احتمال زیاد از طریق انجمن های خوش شانس یک خانه و کارگاه در شهری که صنعتگران زیادی داشت، او قبلاً حرفه خود را در سنی آموخته بود که دانش آموزان متوسط هنر دوره بعد تازه شروع به کشیدن نقاشی کرده بودند.
مرگ: او در سن 77 سالگي درگذشت.

منبع: ويكي پديا
برگردان و ويرايش متن: سروش بي دل