(فیگاری) (۲۹ ژوئن ۱۸۶۱ – ۲۴ ژوئیه ۱۹۳۸) (سن: 77) (ملیت: اروگوئه) (سبك: مدرنيسم)

پدرو فیگاری (زاده ۲۹ ژوئن ۱۸۶۱ – درگذشته ۲۴ ژوئیه ۱۹۳۸) نقاش، وکیل، نویسنده و سیاستمدار اروگوئه‌ای بود. اگرچه او این تمرین را تا سال‌های پایانی خود آغاز نکرد، اما بیشتر به عنوان یک نقاش مدرنیست اولیه شناخته می‌شود که بر گرفتن جنبه‌های روزمره زندگی در آثارش تأکید داشت. او در بیشتر آثارش سعی می کند با نقاشی آداب و رسوم محلی که در دوران کودکی خود رعایت کرده بود، جوهر خانه اش را به تصویر بکشد.
فیگاری عمدتاً از حفظ نقاشی می‌کشید، تکنیکی که به کار او احساس شخصی‌تر می‌دهد. او با سبک منحصر به فرد خود که شامل نقاشی بدون قصد ایجاد توهم بود، همراه با دیگر هنرمندان برجسته آمریکای لاتین مانند دیگو ریورا و تارسیلا دو آمارال، انقلابی در هویت در دنیای هنر آمریکای لاتین به راه انداخت.
پدرو فیگاری در سال 1861 به دنیا آمد. اگرچه او در دوران کودکی به هنر علاقه نشان داد، اما بیشتر زندگی او وقف وکالت بود. در سال 1886 مدرک حقوق گرفت. موقعیت او به عنوان وکیل مدافع فقرا او را در معرض بسیاری از مسائل اجتماعی قرار داد که به احتمال زیاد بعدها بر هنر او تأثیر گذاشت. فیگاری در همان سالی که مدرک خود را دریافت کرد، زیر نظر گودوفردو سوماویلا، نقاش ایتالیایی تحصیل کرده تحصیل کرد، ازدواج کرد و به فرانسه رفت. در آنجا بود که او در معرض پست امپرسیونیسم قرار گرفت که بر هنر او نیز تأثیر زیادی گذاشت. “در بازگشت به اروگوئه، او به طور فعال درگیر روزنامه نگاری، قانون و سیاست و همچنین ترویج ایجاد Escuela de Bellas Artes شد. او عضو پارلمان اروگوئه، رئیس آتنئو مونته ویدئو و مدیر Escuela Nacional de Artes y Oficios بود.”
اگرچه مردم تکرار می کنند که فیگاری در واقع تا اواخر عمر خود شروع به نقاشی نکرد، او همیشه تا حدودی نقاشی می کرد. نقاشی‌های اولیه او «طرح‌های آبرنگ و رنگ روغنی تنگ [که هم جذابیت آکادمیک [و هم] صمیمیت تخصصی خانگی مانه و دگا را داشت» بود.
فیگاری در سال 1921 در 60 سالگی خود را کاملاً وقف نقاشی کرد. او به بوئنوس آیرس نقل مکان کرد و سبک ایتالیایی را که در اوایل زندگی حرفه ای خود اتخاذ کرده بود، پشت سر گذاشت. در اینجا، او «ترکیب‌های فیگوراتیو را به‌عنوان چیدمان‌های رنگی خلق کرد، به‌جای مستندسازی صحنه اروگوئه، جغرافیا، زندگی گائوچو، جشن‌ها، آیین‌های نمادین و کارناوال‌های جامعه سیاه‌پوست محلی را بازسازی کرد». هنگامی که در سال 1925 به پاریس بازگشت، به نقاشی این موضوع از حفظ ادامه داد، که باعث شناخت او به عنوان یک نقاش شد.
پدرو فیگاری به وضوح سبک خاص خود را دارد. اگرچه او در اوایل زندگی حرفه ای خود به شدت تحت تأثیر هنر ایتالیایی قرار گرفت، اما زمانی که به طور جدی شروع به نقاشی کرد، توانست با سبک ساده لوحانه تری ارتباط برقرار کند.
فیگاری در دوره ای نقاشی می کرد که در آن اعضای جامعه هنری در آمریکای جنوبی در حال تلاش برای یافتن سبک شخصی خود بودند. آنها عمدتاً می خواستند سبک خود را از سبک اروپایی ها جدا کنند. بیشتر اوقات، نقاشی های گذشته صحنه های بسیار غیرشخصی را به تصویر می کشیدند. آنها عمدتاً رویدادها یا شخصیت های تاریخی بودند. نقاشی های اروپایی بر «کیفیت تکنیک، توجه به ارزش های صرفاً پلاستیکی، [و] فانتزی» تأکید داشتند. فیگاری یکی از اولین نقاشانی است که از این سبک معمولی اروپایی دور شد و در عوض چیزی بدیع و جدید خلق کرد. او “در نظر داشت که تمدن اروپایی مستلزم از دست دادن یک زندگی هماهنگ و ساده است، در حالی که آمریکا امکان بازگشت به اصل را ارائه می دهد.” ترجیح او برای بازگشت به اصل، سبک بصری واقعی نقاشی های او را منعکس می کند. فیگاری به جای اینکه اشیا را دقیق و آموزنده نقاشی کند، با هدف به تصویر کشیدن ماهیت و احساس یک لحظه معین نقاشی می کرد. او خودش می گوید: “نقاشی من صرفاً یک روش نقاشی نیست، بلکه یک روش دیدن، فکر کردن، احساس کردن است. من تعجب می کنم که حتی قبل از تسلط بر تکنیک های کاملاً تصویری توانسته ام احساسات را نقاشی کنم، نه اشیا.” او ایده نقاشی موضوعات تعیین شده مکانیکی را رد می کند و در عوض بر انرژی و زندگی تأکید می کند. این چیزی است که یک سبک ساده لوحانه در نظر گرفته می‌شود: سبکی که به او اجازه می‌دهد تا قراردادهای اجتماعی بورژوازی در زادگاهش اروگوئه را با نوعی معصومیت با چشمان درشت کاریکاتور کند. او در سن 77 سالگي درگذشت.
منبع: ويكي پديا
برگردان و ويرايش متن: سروش بي دل