(گاستون) (27 ژوئن 1913 – 7 ژوئن 1980) (سن: 67) (ملیت: كانادايي/آمريكايي) (سبك: اکسپرسیونیسم انتزاعی)

فیلیپ گاستون (Philip Guston) (زاده 27 ژوئن 1913 – درگذشت 7 ژوئن 1980) نقاش، چاپگر، نقاشی دیواری و نقشه کش کانادایی آمریکایی بود. دیوید سیکیروس، نقاشی دیواری در اوایل کار پنج دهه ای خود، او را به عنوان یکی از امیدوارکننده ترین نقاشان در ایالات متحده یا مکزیک توصیف کرد. نمادی مادام العمر از تعصب برای هنرمند. “گاستون در تعدادی از حالت های هنری کار کرد، از فیگوراسیون الهام گرفته از رنسانس تا انتزاع رسمی،” و اکنون به عنوان یکی از “مهم ترین، قدرتمندترین، و نقاشان تأثیرگذار آمریکایی در 100 سال گذشته.» او همچنین به طور مکرر نژادپرستی، یهودی ستیزی، فاشیسم و هویت آمریکایی، و همچنین، به ویژه در کاریکاتورترین و تمسخرآمیزترین کار بعدی خود، ابتذال شر را به تصویر می کشید. در سال 2013، نقاشی گاستون به فلینی رکورد حراجی را در حراج کریستی به ثبت رساند که به قیمت 25.8 میلیون دلار فروخته شد.
آثار گاستون که یکی از شخصیت‌های پایه‌گذار جنبش مدرسه نیویورک در اواسط قرن بود، که نیویورک را به عنوان مرکز جدید دنیای هنر جهانی معرفی کرد، در نمایشگاه معروف خیابان نهم و در مجله هنری آوانگارد It is ظاهر شد. مجله ای برای هنر انتزاعی. در دهه 1960، گاستون اکسپرسیونیسم انتزاعی را کنار گذاشته بود و به پیشروی شکل اصلاح شده هنر بازنمایی معروف به نئو اکسپرسیونیسم کمک کرد. او که هنر انتزاعی آمریکایی را “دروغ” و “تقلب” می نامید، به ساختن نقاشی هایی به سبکی تاریک و فیگوراتیو، از جمله طراحی های طنزآمیز ریچارد نیکسون” در طول جنگ ویتنام و همچنین چندین نقاشی از افراد کلاهدار روی آورد. که گاستون اینگونه توضیح داد: “آنها خودنگاره هستند… من خودم را پشت سر می بینم… ایده شر مرا مجذوب کرد… تقریباً سعی کردم تصور کنم که با کلان زندگی می کنم.” نقاشی های کلان. قرار بود چهره‌ها بخشی از یک بازنگری بین‌المللی باشند که توسط گالری ملی هنر حمایت می‌شود. تیت مدرن؛ موزه هنرهای زیبا، هیوستون؛ و موزه هنرهای زیبا، بوستون در سال 2020، اما در اواخر سپتامبر، موزه‌ها به طور مشترک نمایشگاه را تا سال 2024 به تعویق انداختند «تا زمانی که فکر کنیم پیام قدرتمند عدالت اجتماعی و نژادی در مرکز کار فیلیپ گاستون قرار دارد. را می توان واضح تر تفسیر کرد.»
این اعلان نامه ای سرگشاده را برانگیخت که به صورت آنلاین توسط The Brooklyn Rail منتشر شد و بیش از 2000 هنرمند آن را امضا کردند. این به تعویق افتادن، و فقدان شجاعت موزه‌ها برای نمایش یا تلاش برای تفسیر آثار گاستون، و همچنین «تاریخ تعصب» خود موزه‌ها انتقاد می‌کند. این مضامین KKK گاستون را یک کاتالیزور به موقع برای «حساب» برتری فرهنگی و نهادی سفیدپوستان می‌خواند و استدلال می‌کند که به همین دلیل نمایشگاه باید بدون تأخیر ادامه یابد. در 28 اکتبر 2020، موزه ها تاریخ های اولیه نمایشگاه را اعلام کردند که از سال 2022 شروع می شود.
گاستون فرزند والدین یهودی روسی که با مهاجرت به کانادا از اودسا از آزار و اذیت قتل عام فرار کردند، در سال 1913 در مونترال متولد شد و در سال 1919 به لس آنجلس نقل مکان کرد. خانواده از فعالیت‌های منظم کوکلاکس کلان علیه یهودیان و سیاه‌پوستان که در سراسر کالیفرنیا انجام می‌شد، آگاه بودند. در سال 1923، احتمالاً به دلیل آزار و اذیت یا مشکل در تأمین درآمد، پدرش خود را در آلونک حلق آویز کرد و پسر جوان جسد را پیدا کرد.
علاقه گستون به طراحی باعث شد مادرش او را در یک دوره مکاتبه ای از مدرسه کاریکاتور کلیولند ثبت نام کند. در سال 1927، در سن 14 سالگی، گاستون شروع به نقاشی کرد و در دبیرستان هنرهای دستی لس آنجلس ثبت نام کرد و در آنجا با جکسون پولاک آشنا شد که یک دوست مادام العمر شد. این دو زیر نظر فردریک جان دو سنت ورین شوانکوفسکی تحصیل کردند و با هنر مدرن اروپا، فلسفه شرق، تئوسوفی و ادبیات عرفانی آشنا شدند. این زوج بعداً مقاله‌ای در مخالفت با تأکید دبیرستان بر ورزش به جای هنر منتشر کردند که منجر به اخراج شد، اگرچه پولاک در نهایت بازگشت و فارغ‌التحصیل شد.
جدا از تحصیلات دبیرستانی و بورسیه تحصیلی یک ساله در مؤسسه هنری اوتیس در لس آنجلس، که باعث نارضایتی او شد، گاستون تا حد زیادی هنرمندی خودآموخته باقی ماند که در میان دیگران تحت تأثیر نقاش ایتالیایی جورجیو د چیریکو قرار گرفت. گاستون در طول زندگی حرفه ای خود بارها به این موضوع اذعان کرد.
یکی از فعالان اولیه، در سال 1932، گاستون 18 ساله با هنرمندی به نام روبن کادیش، در تلاشی توسط باشگاه جان رید وابسته به کمونیست ها در لس آنجلس برای جمع آوری پول برای حمایت از متهمان دادگاه پسران اسکاتسبورو، یک نقاشی دیواری در داخل خانه ساخت. نه نوجوان سیاه‌پوست به دروغ به تجاوز جنسی در آلاباما متهم و به اعدام محکوم شدند.» سپس این نقاشی دیواری توسط نیروهای پلیس محلی که به صورت جوخه‌های قرمز خشن ضد کمونیست سازماندهی شدند، تخریب شد. بخشی از پلیس لس آنجلس، حتی با وجود اینکه صدمات جبران ناپذیری به بسیاری از آثار هنری وارد شده است.
در سال 1934، فیلیپ گلدشتاین (به عنوان گاستون در آن زمان شناخته می شد) و هنرمند روبن کادیش در سفری به مکزیک به شاعر و دوستش جولز لانگسنر ملحق شدند، جایی که آنها مأمور شدند یک نقاشی دیواری به مساحت 1000 فوت مربع (93 مترمربع) را نقاشی کنند. دیواری در کاخ تابستانی سابق امپراتور ماکسیمیلیان در پایتخت ایالت مورلیا. آنها اثر چشمگیر مبارزه علیه ترور را تولید کردند که مضامین ضد فاشیستی آن به وضوح تحت تأثیر کار دیوید سیکیروس بود. یک بررسی دو صفحه‌ای در مجله تایم شرح سیکیروس را از آنها نقل کرد: “آینده‌دارترین نقاشان در ایالات متحده یا مکزیک.” او همچنین در مکزیک با فریدا کالو و همسرش دیگو ریورا ملاقات کرد و زمانی را گذراند.
در سال‌های 1934–1935، گاستون و کادیش همچنین یک نقاشی دیواری را تکمیل کردند که تا امروز در مرکز پزشکی شهر امید، یک بیمارستان سل در آن زمان، واقع در دوارت، کالیفرنیا، باقی مانده است.
نقاشی های دیواری WPA:
در سپتامبر 1935، در سن 22 سالگی، او به نیویورک نقل مکان کرد و در آنجا به عنوان یک هنرمند در برنامه WPA در طول رکود بزرگ کار کرد. در سال 1937، او با هنرمند و شاعر موسی مک کیم، که برای اولین بار در Otis ملاقات کرد، ازدواج کرد و آنها در چندین نقاشی دیواری WPA همکاری کردند. در این دوره آثار او شامل ارجاعات قوی به نقاشان دوره رنسانس مانند پیرو دلا فرانچسکا، پائولو اوچلو، ماساچیو و جوتو بود. او همچنین تحت تأثیر منطقه‌گرایان آمریکایی و نقاشان دیواری مکزیکی قرار گرفت. در سال 1938 او یک نقاشی دیواری در اداره پست ایالات متحده در تجارت، جورجیا، با عنوان Early Mail Service and the Construction of Railroads کشید و در سال 1944، یک نقاشی دیواری برای ساختمان Social Security در واشنگتن دی سی به پایان رساند.
اکسپرسیونیسم انتزاعی:
در دهه 1950، گاستون به عنوان یک نسل اول اکسپرسیونیست انتزاعی به موفقیت و شهرت دست یافت، اگرچه او اصطلاح مدرسه نیویورک را ترجیح داد. در طول این دوره، نقاشی‌های او اغلب شامل بلوک‌ها و انبوهی از ژست‌های حرکتی و نشانه‌های رنگی بود که در صفحه تصویر شناور بودند، همانطور که در نقاشی او منطقه، 1953-1954 دیده می‌شود. این آثار، با نشانه‌هایی که اغلب به سمت مرکز ترکیب گروه‌بندی می‌شوند، ترکیب‌های «بعلاوه و منهای» پیت موندریان یا بوم‌های متاخر نیمفیا اثر مونه را به یاد می‌آورند.
گاستون از یک پالت نسبتاً محدود استفاده کرد که از رنگ‌های سیاه و سفید، خاکستری، آبی و قرمز استفاده می‌کرد. این پالتی بود که در کارهای بعدی‌اش با وجود تلاش‌های گستون برای گسترش پالت و بازگرداندن انتزاع به آثارش، در اواخر عمر، مشهود باقی ماند، همانطور که در برخی از کارهای بدون عنوان او از سال 1980 که رنگ‌های آبی و زرد بیشتری دارند، مشهود است.
نئواکسپرسیونیسم:
در سال 1967، گاستون به وودستاک، نیویورک نقل مکان کرد. او به طور فزاینده ای از انتزاع ناامید شد و دوباره شروع به نقاشی به صورت نمایشی کرد، اما به شیوه ای شخصی و کارتونی. وقتی او با ترسناکی به فیگوراسیون بازگشت و با ترسیم تصاویر مرموزی که در آن فنجان‌ها، سرها، سه پایه‌های کارتونی و دیگر مناظر با پس‌زمینه‌های خالی بژ به تصویر کشیده شده بود، بسیار ناامید شد. موزه‌دار مایکل اوپینگ گفت: «این هنر نیست. او می‌توانست اعتبار خود را از بین ببرد، و برخی از مردم گفتند که او این کار را کرد.» اولین نمایشگاه این نقاشی‌های فیگوراتیو جدید در سال 1970 در گالری مارلبرو در نیویورک برگزار شد. به یاد ماندنی، هیلتون کرامر، منتقد هنری نیویورک تایمز، در مقاله‌ای با عنوان «یک ماندارین که تظاهر به یک لجن خوار است»، با اشاره به «ماندارین»، سبک جدید گاستون را به سخره گرفت. به معنای یک شخصیت تأثیرگذار و «تغییر» به معنای آدم دست و پا چلفتی. او عمل تغییر سبک را «توهم» و «تصنعی» نامید.واکنش اولیه رابرت هیوز، منتقد مجله تایم که بعداً انجام شد. دیدگاه خود را تغییر داد، در یک بررسی کوبنده با عنوان “Ku Klux Komix” قرار گرفت.
طبق بیوگرافی موسی مایر از پدرش در استودیوی شبانه، نقاش ویلم دی کونینگ یکی از معدود افرادی بود که اهمیت این نقاشی ها را فوراً درک کرد و در آن زمان به گاستون گفت که آنها «درباره آزادی» هستند. 1976، که در مجموعه موزه هنر هونولولو نگهداری می‌شود، نمونه‌ای از نقاشی‌های بازنمایی سبک متأخر او است. اگرچه گیلاس موضوعی پیش پا افتاده است، اما ساقه های سیخ دار آن می تواند استعاره ای از بی رحمی و بی رحمی زندگی مدرن باشد.
در نتیجه استقبال ضعیف از سبک فیگوراتیو جدیدش، گاستون خود را حتی بیشتر در وودستاک منزوی کرد، دور از دنیای هنری که به شدت هنر او را درک نکرده بود.
گستون در سال 1960، در اوج فعالیت خود به عنوان یک انتزاع گرا، گفت: “در اسطوره ای که ما از هنر انتزاعی به ارث برده ایم، چیز مضحک و خسیسی وجود دارد. آن نقاشی مستقل، ناب و برای خودش است، بنابراین ما عادتاً اجزای آن را تجزیه و تحلیل کرده و تعریف می کنیم. محدودیت‌های آن. اما نقاشی «ناخالص» است. این تعدیل «ناخالصی‌ها» است که تداوم آن را وادار می‌کند. ما تصویرساز و تصویرساز هستیم». واژگانی از تصاویری مانند کلنسمن، لامپ، کفش، سیگار و ساعت. در اواخر سال 2009، گالری مک کی، فروشنده قدیمی گستون، نمایشی را برپا کرد که در آن واژگان 49 نقاشی کوچک رنگ روغن روی تابلو نقاشی شده بین سال‌های 1969 تا 1972 که هرگز در معرض دید عموم قرار نگرفته بودند، آشکار شد.
دلیل کاتالوگ آثار این هنرمند توسط بنیاد گاستون در سال 2013 گردآوری شد، که همزمان با علاقه اخیر دانشمندانی بود که دوره هایی را که او در ایتالیا گذرانده بود بررسی کرد.
میراث:
مجموعه های عمومی
موسسه هنر شیکاگو
موسسه هنر دیترویت
فرماندار نلسون ای. راکفلر مجموعه هنری امپایر استیت پلازا (آلبنی، نیویورک)
موزه عالی هنر
موزه هنر هونولولو
موزه هنر متروپولیتن
موزه هنرهای مدرن (MoMA)
موزه هنر مدرن فورت ورث
گالری ملی هنر
تیت مدرن
موزه هنرهای زیبای ویرجینیا:
در سال 2022، دختر گاستون، موسی مایر، 96 نقاشی و 124 طراحی از مجموعه شخصی خود را به موزه هنر متروپولیتن هدیه داد. این کسب بیش از 200 قطعه، بزرگترین مجموعه آثار گاستون است که توسط یک موسسه نگهداری می شود.
وابستگی های علمی:
گاستون در تعدادی از دانشگاه ها مدرس و معلم بود و از سال 1941 تا 1945 به عنوان یک هنرمند در مدرسه هنر و تاریخ هنر در دانشگاه آیووا خدمت کرد. تا سال 1947 در مدرسه هنرهای زیبای سنت لوئیس در دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس، میسوری اقامت داشت. او به تدریس خود در دانشگاه نیویورک و موسسه پرت در بروکلین ادامه داد و از سال 1973 تا 1978 فارغ التحصیل ماهانه بود. سمینار در دانشگاه بوستون.
مرگ: او در سال 1980 در سن 67 سالگی بر اثر حمله قلبی در وودستاک نیویورک درگذشت.

منبع: ويكي پديا
برگردان ويرايش متن: سروش بي دل