(مورو) (۶ آوریل ۱۸۲۶ ـ ۱۸ آوریل ۱۸۹۸) (سن: 72) (ملیت: فرانسوي) (سبك: سمبوليسم)

گوستاو مورو (Gustave Moreau) (زاده ۶ آوریل ۱۸۲۶ ـ درگذشت ۱۸ آوریل ۱۸۹۸) یک چهره اصلی در نقاشی نمادگرای فرانسوی بود که تأکید اصلی آن بر تصویرسازی شخصیت های کتاب مقدس و اساطیری بود. مورو به عنوان یک نقاش، تخیل برخی از نویسندگان و هنرمندان نمادگرا را جذب کرد. او به خاطر آثارش که تحت تأثیر رنسانس ایتالیایی و اگزوتیسیسم هستند شناخته شده است. آثار هنری او در پاریس در موزه گوستاو مورو نگهداری می شد.
او در پاریس، فرانسه، در خیابان 6 خیابان سنت پرز به دنیا آمد. او از خانواده ای متوسط بود. پدرش، لویی ژان ماری موریو، معمار شهر پاریس و مادرش، خواهرزاده آدل پائولین دسموتیه، یک موسیقی‌دان ماهر بود. گوستاو مورو در دوران رشد زندگی در پناه خود داشت. پس از سفر به ایتالیا در سن 15 سالگی عشق خود را به هنر آغاز کرد. در 18 سالگی برای تحصیل زیر نظر فرانسوا ادوارد پیکو وارد École des Beaux-Arts شد و در سال 1850 آنجا را ترک کرد. سپس زیر نظر مربی جدیدش تئودور شاسریو که آثارش به شدت بر آثار او تأثیر گذاشت، شروع به تحصیل هنر کرد. مورو برای اولین بار در سال 1852 در سالن شرکت کرد.
مورو یک رابطه شخصی 25 ساله و احتمالاً عاشقانه با آدلاید الکساندرین دورو (متولد گیز، 8 نوامبر 1835) داشت، زنی که چندین بار او را کشیده بود. اولین نقاشی او یک پیتا بود که اکنون در کلیسای جامع آنگولمه قرار دارد. او صحنه‌ای از آواز ترانه‌ها و مرگ داریوش را در سالن 1853 به نمایش گذاشت. در سال 1853، آتنی‌ها را با مینوتور و موسی که صندل‌هایش را در دید سرزمین موعود در می‌آورد، در نمایشگاه بزرگ به نمایش گذاشت.
ادیپ و ابوالهول، یکی از اولین نقاشی‌های نمادگرای او، در سالن 1864 به نمایش گذاشته شد. مورو به سرعت به خاطر عجیب بودن شهرت یافت. یکی از مفسران گفت که کار مورو “مانند یک پاستیچ از مانتگنا است که توسط یک دانش آموز آلمانی ساخته شده است که با خواندن شوپنهاور از نقاشی خود آرام می گیرد.” این نقاشی در حال حاضر در مجموعه دائمی موزه متروپولیتن نیویورک نگهداری می شود.
در 28 مارس 1890، الکساندرین دورو درگذشت. مرگ او بر مورو تأثیر زیادی گذاشت و کار او پس از این مرحله حائز جنبه مالیخولیایی بیشتری بود. او در همان گورستانی به خاک سپرده شد که خود مورئو در آنجا به خاک سپرده شد (به زیر مراجعه کنید).
مورئو در اکتبر 1891 در École des Beaux-Arts پاریس استاد شد. ژول فلاندرین، تئودور پالادی و لئون پرینتمپس نیز با موریو تحصیل کردند.
مورئو بر اثر سرطان معده درگذشت و در قبر پدر و مادرش در کلیسای مونمارتر پاریس به خاک سپرده شد.
مرگ شاسریو در سال 1856 باعث شد مورئو در غم خود نقاشی را متوقف کند و از زندگی عمومی کناره گیری کند. والدین مورئو که نگران وضعیت او بودند، به او پیشنهاد کردند که دوباره به ایتالیا سفر کند. او که از سال 1857 تا 1859 در ایتالیا زندگی می کرد، عشق جدیدی به هنر پیدا کرد. او از هنرمندان رنسانس ایتالیا مانند لئوناردو داوینچی و میکل آنژ الهام گرفت. در سال 1864، مورو با نقاشی خود به نام ادیپ و ابوالهول، مدالی را در سالن به دست آورد، سبکی که مطالعه دقیق او را در مورد آثار مانتنیا و جووانی بلینی نشان داد. طرح‌های محکم و مدل‌سازی دقیق آن نمونه‌ای از آثاری است که او را در بین منتقدان و مردم در باقی‌مانده دهه موفقیت به ارمغان آورد. در دهه 1870، که از انتقادات مبنی بر فرمول شدن کارش ناراحت بود، برای چند سال از نمایشگاه دست کشید و در عین حال تمرکزش را بر تجدید هنر خود داشت. در سال 1876 او سالومه رقصیدن قبل از هرود را تکمیل کرد که سبک نقاشی بیشتری را معرفی کرد که مشخصه آثار بعدی او بود.
مرگ: او در سن 72 سالگي درگذشت.

منبع: ويكي پديا
برگردان و ويرايش متن: سروش بي دل