(وبر) (18 آوریل 1881 – 4 اکتبر 1961) (سن: 80) (ملیت: آمريكايي) (سبك: كوبيسم)

ماکس وبر (Max Weber) (زاده 18 آوریل 1881 – درگذشت 4 اکتبر 1961) نقاش یهودی-آمریکایی و یکی از اولین نقاشان کوبیست آمریکایی بود که در اواخر زندگی خود به مضامین فیگوراتیو یهودی در هنر خود روی آورد. او امروزه بیشتر به خاطر رستوران چینی (1915)، در مجموعه موزه هنر آمریکایی ویتنی، به قول آویس برمن، مورخ هنر، «بهترین بوم دوره کوبیسم او» شناخته می شود.
وبر که در شهر بیالیستوک لهستان، در آن زمان بخشی از امپراتوری روسیه به دنیا آمد، به ایالات متحده مهاجرت کرد و در سن ده سالگی با والدین یهودی ارتدوکس خود در بروکلین ساکن شد. او هنر را در موسسه پرات در بروکلین زیر نظر آرتور وسلی داو آموخت. داو در اوایل تأثیر خوش شانسی بر وبر داشت، زیرا او «معلمی روشنفکر و حیاتی» در زمان آموزش هنر محافظه‌کارانه بود، مردی که به رویکردهای جدید برای خلق هنر علاقه داشت. داو پل گوگن را در Pont-Aven ملاقات کرده بود، دانشجوی فداکار هنر ژاپنی بود و از نقاشی و مجسمه سازی مدرنیستی پیشرفته ای که در نمایشگاه اسلحه خانه در نیویورک در سال 1913 دید، دفاع کرد.
در سال 1905، پس از تدریس در ویرجینیا و مینه سوتا، وبر به اندازه کافی پول پس انداز کرده بود تا به اروپا سفر کند، در آنجا در آکادمی جولیان در پاریس تحصیل کرد و خود را با کار مدرنیست هایی مانند هانری روسو (که دوست خوبی شد)، هانری آشنا کرد. ماتیس، پابلو پیکاسو و دیگر اعضای مدرسه پاریس. دوستان او در میان هموطنان آمریکایی شامل چند نقاش جوان به همان اندازه ماجراجو، مانند آبراهام والکوویتز، اچ. لیمن ساین و پاتریک هنری بروس بودند. فرانسه آوانگارد در سال‌های بلافاصله قبل از جنگ جهانی اول، سرزمینی حاصلخیز و خوش‌آمد برای وبر بود، سپس در اوایل دهه بیست زندگی‌اش. او به موقع وارد پاریس شد تا نمایشگاه بزرگ سزان را ببیند، شاعر گیوم آپولینر را ملاقات کند، در سالن گرترود اشتاین شرکت کند و در کلاس‌های آکادمی خصوصی ماتیس ثبت‌نام کند. روسو برخی از آثار خود را به او داد. دیگران را وبر خرید. او مسئول اولین نمایشگاه روسو در آمریکا بود.
در سال 1909 به نیویورک بازگشت و به معرفی کوبیسم به آمریکا کمک کرد. او اکنون یکی از مهم‌ترین کوبیست‌های اولیه آمریکایی در نظر گرفته می‌شود، اما استقبالی که از کار او در نیویورک در آن زمان صورت گرفت، عمیقاً دلسردکننده بود. پاسخ انتقادی به نقاشی‌های او در نمایشگاهی در سال 1911 در گالری 291، که توسط آلفرد استیگلیتز اداره می‌شد، فرصتی برای «یکی از بی‌رحمانه‌ترین شلاق‌های انتقادی که هر هنرمندی در آمریکا دریافت کرده است» بود. نقدها “یک خشونت تقریبا هیستریک” بود. او به دلیل «پروانه هنری وحشیانه، مبتذل و غیر ضروری» مورد حمله قرار گرفت. حتی منتقدی که معمولاً سعی می‌کرد با هنر جدید همدردی کند، جیمز گیبونز هونکر، اعتراض کرد که تکنیک هوشمندانه هنرمند بینندگان را تصویر واقعی باقی نگذاشته است و از ضرب المثل “عمل موفقیت آمیز بود، اما بیمار مرد” استفاده کرد. همانطور که مورخ هنر سام هانتر نوشت: “کوبیسم غم انگیز و آزمایشی وبر اولین هدف محکم خود را قبل از نمایشگاه اسلحه خانه برای مطبوعات فلسطین فراهم کرد.”
وبر با احترام برخی از همتایان برجسته، مانند عکاسان آلوین لنگدون کوبرن و کلارنس وایت، و مدیر موزه جان کاتن دانا، مورد حمایت قرار گرفت، که مراقب بود وبر موضوع یک نمایشگاه یک نفره در موزه نیوآرک در سال 1913 باشد. اولین نمایشگاه مدرنیستی در یک موزه آمریکا. برای چند سال، وبر از رابطه سازنده و دشواری با استیگلیتز لذت برد و دو مقاله در مجله استیگلیتز Camera Work منتشر کرد. (او همچنین اشعار کوبیستی نوشت و کتابی به نام مقالاتی در مورد هنر در سال 1916 منتشر کرد.) وبر در این سال ها آنقدر فقیر بود که چند هفته در گالری استیگلیتز اردو زد. وبر همچنین از نزدیک با ویلهلمینا وبر فورلونگ و توماس فورلونگ آشنا بود. آنها را در لیگ دانشجویان هنر ملاقات کرد، جایی که او از 1919 تا 1921 و 1926 تا 1927 در آنجا تدریس کرد. او در سال 1961 در گریت نک نیویورک در سن 80 سالگي درگذشت.
منبع: ويكي پديا
برگردان و ويرايش متن: سروش بي دل