(نیچ) (۲۹ اوت ۱۹۳۸ – ۱۸ آوریل ۲۰۲۲) (سن: 84) (ملیت: اتريشي) (سبك: رئاليسم معاصر)

هرمان نیچ (Hermann Nitsch) (زاده ۲۹ اوت ۱۹۳۸ – درگذشته ۱۸ آوریل ۲۰۲۲) هنرمند و آهنگساز معاصر اتریشی بود. هنر او شامل اجراهای گسترده ای بود که شامل تئاتر، چند رسانه ای، آیین ها و خشونت عملی می شد. او یکی از چهره های برجسته اکشنیسم وین بود.
زندگی:
نیچ که در وین به دنیا آمد، زمانی که در Wiener Graphische Lehr-und Versuchanstalt تحصیل کرد، آموزش نقاشی را دریافت کرد، در این مدت او به هنر مذهبی کشیده شد. او با اکشنیست‌های وین مرتبط است – گروهی از هنرمندان اتریشی که به موضوعات متجاوزانه و محوریت بدن در آثار هنری خود علاقه دارند، که شامل گونتر بروس، اتو موهل و رودولف شوارتزکوگلر نیز می‌شود
نقاشی‌های انتزاعی نیچ، مانند قطعات اجرایی او از دیدگاه خنثی او درباره انسانیت و انسان بودن الهام گرفته شده است. در دهه 1950، نیچ تئاتر Orgien Mysterien (که تقریباً به عنوان Theater of Orgies and Mysteries یا The Orgiastic Mystery Theatre ترجمه می شود) را در نظر گرفت و بین سال های 1962 و 1998 نزدیک به 100 اجرا روی صحنه برد.
در سال 1966 او با یوکو اونو، گوستاو متزگر، گونتر بروس، اتو موهل، ولف وستل، خوان هیدالگو و دیگران به عنوان شرکت کننده در سمپوزیوم تخریب در هنر (DIAS) در لندن بود.
هنر:
او در سال 1962 به همراه اتو موهل و آدولف فرونر اکشن سه قسمتی «ارگان خون» را در وین اجرا کرد که برای آن مانیفست مشترکی منتشر شد. در آغاز دهه 1960، او ایده های اصلی را برای تئاتر Orgie Mysterien خود توسعه داد. اجراهای نیچ در تئاتر Orgien Mysterien (یا به قول خودش Aktionen) هم آیینی و هم وجودی بوده اند. این صحنه اغلب شامل قتل عام، قربانی های مذهبی و مصلوب شدن و همچنین خون و گوشت بود. این اجراها همچنین با موسیقی، رقص و شرکت کنندگان فعال همراه بود. در اولین اجرای خود در تئاتر Orgie Mysterien، نیچ و دوستانش از لاشه حیوانات، احشاء و خون مشابه مراسمی استفاده کردند. پارچه ها، بانداژها و سایر پارچه های مورد استفاده در این اجراها، نیچ را با ایده ساختن نقاشی آشنا کرد.
از سال 1971، نیچ «بازی‌های عیاشی-مستری» خود را در منطقه قلعه پرینزندورف که به دست آورده بود، ترتیب داد، از جمله نقطه اوج کار زندگی‌اش، «بازی 6 روزه» بزرگ در تابستان 1998، به کارگردانی آلفرد گولدن.
در سال 1972، Nitsch در Documenta 5 در کاسل، به سرپرستی هارالد زیمن شرکت کرد. او همچنین در Documenta 7 در سال 1982 نماینده داشت. در سال 1975، مارینا آبراموویچ در اجرای Nitsch شرکت کرد. علاوه بر این، کریستوف شلینگنزیف نیز در کارهای نیچ شرکت کرد.
نیچ بارها دعوت شد تا مفاهیم خود را از هنر و آیین به اپرا بیاورد. در سال 1995 او به طور مشترک اپرای دولتی وین را کارگردانی کرد و صحنه‌ها و لباس‌های اپرای ژول ماسنه هرودیاد را خلق کرد. در سال 2001، Nitsch مسئول طراحی صحنه و لباس برای اجرای اپرای گاندی Satyagraha توسط آهنگساز آمریکایی فیلیپ گلس در Festspielhaus St. Pölten در اتریش سفلی بود. او در سال 2005 تجهیزات فیلم Le Renard اثر ایگور استراوینسکی را ساخت. او در سال 2007 صحنه های فاوست گوته اثر رابرت شومان را در خانه اپرای زوریخ کارگردانی کرد. در سال 2011 او مسئول طراحی صحنه، طراحی صحنه و لباس سنت فرانسوا داسیس توسط اولیویه مسیئن در اپرای ایالتی باواریا در مونیخ بود.
جهان بینی نیچ به شدت تحت تأثیر نویسندگان عرفانی، و همچنین دو ساد، فردریش نیچه، زیگموند فروید، و آنتونین آرتو و دیگران بود. نیتچ در کتاب نظری خود Orgien-Mysterien-Theater اظهار داشت که اعمال و تصاویر او ابتدا باید باعث انزجار مخاطب شود و سپس کاتارسیس. ترکیب لاشه حیوانات واقعی و خون واقعی با محتوای مذهبی مانند مصلوب شدن و لقاح پاک توسط نیچ آگاهانه مورد استفاده قرار گرفت تا بیننده را به تفکر در مورد توپوهای نمادین مانند خون و مرگ که اغلب در زندگی روزمره سرکوب می‌شوند، وادار کند. همچنین در مسیحیت نقش اساسی دارد. بینندگان مسیحی و بسیاری از منتقدان اعمال و کارهای او را به عنوان کفر تلقی کردند.
نیچ علاوه بر تئاتر عیاشی و رازهای خود، به عنوان آهنگساز و نویسنده نیز فعال بود. اعمال او در نمرات با دقت نت‌نویسی شده است که علاوه بر دستورالعمل‌ها و متون، شامل قطعات موسیقی با نت‌های گرافیکی نیز می‌شود.
از آنجایی که او نه تنها فعالان حقوق حیوانات، بلکه متکلمان و نمایندگان اخلاق عمومی را نیز آزرده خاطر کرد، کار او بسیار بحث برانگیز است. برعکس، برخی از هنرمندان اکشن و پرفورمنس، از جمله رفقای سابق، از آنچه عنصر بیش از حد مذهبی کار او می‌دانند فاصله می‌گیرند. از نظر محتوا، هنر او در قلعه پرینزندورف را می توان به طور قطع به عنوان تلاشی برای مقابله با بایروت ریچارد واگنر تعبیر کرد.
از نوامبر 1988 تا ژانویه 1989، گالری Städtische در Lenbachhaus در مونیخ برخی از آثار این هنرمند را به عنوان بخشی از نمایشگاه انفرادی “Nitsch – Das Bildnerische Werk” به نمایش گذاشت.
او بادامک «بازی ۲ روزه» را اجرا کرد. در 19 نوامبر 2005، صد و بیست و دومین اکشن The Orgies-Mysteries-Theater در سالن Burgtheater وین به عنوان بخشی از جشن های پنجاهمین سالگرد بازگشایی پس از جنگ جهانی دوم برگزار شد.
در 24 مه 2007، “موزه هرمان نیچ” در مرکز موزه Mistelbach افتتاح شد که منجر به اعتراض در میان بخشی از جمعیت Mistelbach شد. در 13 سپتامبر 2008 در ناپل، گالری دار قدیمی نیچ، پپه مورا، موزه ای را افتتاح کرد که منحصراً به آثار نیچ اختصاص یافته بود، “Museo Archivio Laboratorio per le Arti Contemporanee Hermann Nitsch” که در یک نیروگاه سابق راه اندازی شده بود.
در Weinviertel، نه چندان دور از قلعه Prinzendorf خود، Nitsch صاحب یک تاکستان بود. بازده حاصل از آن طبق استانداردهای سنتی فشرده شده و در بطری های دو لیتری پر می شود. از سال 2006، Nitsch-Doppler، که برچسب هرمان نیچ هر سال به طور هنرمندانه ای طراحی می شود، در وین به عموم مردم ارائه شده است.
او آثار خود را در دوسالانه ونیز 2017 در مرکز فرهنگی اروپا به نمایش گذاشت.
اخیراً، در سال 2020، 80 اثر فعلی در موزه Mistelbach در نمایشگاه Hermann Nitsch – New Works به نمایش گذاشته شد. بعد از رنگ قرمز که قبلاً در کارهای هنری خود از آن استفاده می کرد و بعد از رنگ زرد – رنگ نور و رستاخیز – در اواخر روزهای خلاقیت خود از رنگ های روشن استفاده کرد. تلاش او این بود که صداها، مزه ها و حس های لامسه را با دستان خود روی بوم بیاورد. او از گل صد تومانی و گل های دیگر الهام گرفت. کارهای متأخر او از طریق سمفونی های رنگی گلدار و سبکی متعالی تأثیری خوش بینانه و تأیید کننده زندگی دارد.
بازار هنر:
املاک Nitsch توسط Pace Gallery (از سال 2022) و Galerie Kandlhofer نشان داده شده است.
جنجال – جدال سرسختانه:
نیتچ به دلیل ماهیت شدید و گرافیکی آنها، اغلب با استفاده از مجریان برهنه و خون، مورد محاکمه های متعددی قرار گرفت و به دلیل آثار هنری اش به اتهامات بی حیایی عمومی و حتی سه زندان محکوم شد. توسط منتقدان پیشنهاد شده است که آثار او ممکن است نمونه ای از شیفتگی و حساسیت زدایی افراد خاص نسبت به خشونت باشد. او در سن 84 سالگي درگذشت.
منبع: ويكي پديا
برگردان و ويرايش متن: سروش بي دل